آواز دل

مراسم اولین سالگرد درگذشت خسرو آواز ایران روز 17 مهر ماه در میان خانواده و دوستدارانش در توس و جوار آرامگاه پاسدار زبان و ادب پارسی، فردوسی بزرگ برگزار شد.در این مراسم، همایون شجریان قطعه آوازی در مخالف سه گاه که استاد شجریان در آلبوم آسمان عشق خوانده را بازخوانی می کند. استاد شجریان در آسمان عشق بر روی غزلی از عطار با مَطلع جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی. دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی در مخالف سه گاه این قطعه را اجرا کرده است و همایون هم به ظرافیت و زیبایی و شبیه تر از هر کسی به استاد شجریان با بعضی فرو خفته و عقده ای به گلو، آنرا باز می خواند.نکته مهم در همان ثانیه ابتدایی و پیش از شروع آواز همایون رخ می دهد. کسب اجازه همایون از پدر. این اجازه گرفتن که به ویژه در ساحت هنر مرسوم است و از جمله آداب پسندیده فضای استاد و شاگردی محسوب می شود، علاوه بر آنکه بیانگر رعایت ادب و خضوع و خشوع  در محضر بزرگان است، می توان آنرا نوعی اجازه گرفتن از صاحب و خالق اثر نیز تعبیر کرد. و این موضوعی مهمی است  که به خصوص در حوزه هنر و ادبیات به شدت به آن نیاز داریم. چه بسیار آثاری که بدون رضایت و بدون حتی اطلاع صاحب اصلی هنر و در خلا قانون کپی رایت اجرا می شود و هیچ منفعت مادی و معنوی برای خالق اثر در پی ندارد. از جمله خود استاد شجریان که نسبت به رعایت نشدن حقوق مولف در هنگام پخش آثارش از صداو سیما به آن اعتراض داشت. یا در این اواخر گلایه و اعتراض استاد شهرام ناظری نسبت به پخش آثارش بدون رعایت حقوق مادی و معنوی.خلاصه کلام اینکه، این دو کلمه ساده " با اجازه"  از سوی  همایون شجریان که بی تردید شبیه ترین فرد به پدر و میراث دار واقعی اوست و حق استفاده از آواز دل...ادامه مطلب

با آن همه کارِ بزرگ که انجام داد، غریب زیست و غریب مُرد. در روزهای سکون و سکوتِ موسیقی و بعد از آن همه بیماری و آن همه مرارتی که زندگی به او تحمیل کرد. او خودش هم خوب این را می‌دانست و با همان نجابتِ ذاتی‌اش می‌گفت: «مسئله این است که از دل برود هر آنکه از دیده برفت. آدم‌ها بعد از مدتی حتی اگر اسم و رسمی داشته باشند، فراموش می‌شوند. این روزها خیلی‌ها یادشان رفته آدمی به نام محمدعلی شیرازی هست و حیات دارد.»«محمدعلی شیرازی» حتی اگر همان یک ترانه‌ی «سلطان قلب‌ها» را هم می‌سرود، کفایت می‌کرد برای این‌که نام‌ش در تاریخِ موسیقی این سرزمین ماندگار باشد، او اما در عمرِ خویش، ترانه‌های بسیار سرود که هر کدا‌م‌شان بخشی از تاریخ معاصرِ این سرزمین است. به این ترانه‌ها نگاه کنید: شکار (وقتی رسید آهو هنوز نفس داشت)، به سوی آشیان، سراب، روزی تو خواهی آمد، وقف پرنده‌ها، قد و بالا، زیر آسمان شهر و ده‌ها کارِ دیگر که در عینِ دارابودنِ ادبیاتِ مستحکم همه‌شان دارای تنوع ساختاری هستند؛ در این گزارش نگاهی کوتاه به زندگی و آثار او داشته‌ایم:محمدعلی شیرازی در محله‌ی سرباغ (حوالی مسجد نو) در شیراز متولد شد. خانه‌شان نزدیکی شاه‌چراغ بود و خانواده‌شان از قدیمی‌های آن منطقه. در اوانِ جوانی، به تهران آمد. ابتدا روزنامه‌نگاری می‌کرد و دستِ تقدیر به یک‌باره به رادیو کشاندش و پای ثابت انجمن‌های ادبی آن روزگار بود. خودش تعریف کرده است که: «یک روز در «انجمن‌های ایران و پاکستان» شرکت کردم و کسی از من خواست تا شعری بخوانم. هفده ساله بودم. من نیز «مخلوق» را خواندم که با استقبال بسیار زیادی مواجه شد.»در همان انجمن است که به او پیشنهاد نوشتنِ ترانه می‌دهند و «دیگر مگو» اولین ترانه‌ای است که او می‌نویسد. قرار است اثر آواز دل...ادامه مطلب

فخر آواز ایران، نود ساله شد. در این روزهایی که خوشی کیمیا شده، نود ساله شدنِ خواننده‌ی بزرگ ایران شادباشِ بسیار دارد. او آوازخوانی است که پارامترهای صدایش به لحاظ کوآلیته، تنالیته و تناژ، در تاریخ فرهنگ صوتی ما کم نظیر است. صدای او ارتفاع و حجم (طول و عرض) بسیار بالایی دارد و از همین روست که او امکان اجرای محدوده صوتی بالایی را در نت‌های بسیاری دارد که خوانندگان معمولی از پس آن بر نمی‌آیند.این همان مسئله‌ای است که استاد محمدرضا شجریان نیز به آن اشاره داشت و صدای او را در تاریخ آوازخوانی، متر و معیار عنوان کرد و به این نکته اشاره داشت که هر کس بخواهد در بالاترین حد حنجره، صدایی را مثال بزند می‌گوید، صدا شبیه صدای ایرج است. تحلیل این مطلب آن هم از جانب صاحب‌نظری چون محمدرضا شجریان که به غیر از اشراف تام به آواز عملی، به آواز نظری نیز احاطه تمام دارد، قابل تامل است.علاوه بر این‌ها، ایرج را باید مردمی‌ترین هنرمند موسیقی کلاسیک ایرانی در عرصه آواز دانست. در قرن اخیر هیچ آوازخوان و خواننده‌ای چون ایرج چنین پرکار و پرنفوذ در توده‌ی مردم نبوده است که البته به غیر از صدای مولفه‌مند و پارامتریک خاص، این مساله تا حدی برگرفته از فرهنگ آوازی و آگاهی او از سلیقه‌شناسی مخاطب است. البته این مهم شاید از شخصیت حقیقی خود هنرمند نیز منفک نباشد که به قول دکتر اسماعیل آذر هیچ گاه در طول عمرش کسی از ایرج «منم» نشنید؛ ایرج متواضع ترین شخصیت هنرمند کشورمان بوده و هست. به فخر نود ساله‌‌گی او نگاهی مجمل به زندگی‌اش داشته‌ایم:ایرج خود درباره‌ی فعالیت‌های موسیقایی خود گفته است: «از هفت سالگی هنر موسیقی را از پدرم آموختم و علاقه‌مند شدم، در واقع پدرم نخستین معلم من بود. آن زمان در خالدآباد نطنز زندگی می‌ک آواز دل...ادامه مطلب